Het podium als canvas

In haar tweede voorstelling Wanderink laat Anastassya Savitsky kinderen en hun ouders even ontsnappen in een heerlijke fantasiewereld. Samen met Libby Ward danst ze op het ritme van de penseelstreken van kunstenares Marlies Vander Straeten. Tim Vanhamel, bekend van Millionaire, speelt live muziek. Wanderink is een speelse samensmelting van vloeiende inkt, verwondering en een kleurrijke wandeling over het podium.

Dans, tekeningen en muziek zijn in je voorstelling met elkaar vervlochten. Hoe pak je dat aan? 

De schilderkunst en de beeldende kunsten hebben me altijd geïnspireerd. Misschien is het stiekem wel een droom om zelf schilder te worden — maar die droom heb ik nu naar de scène vertaald. 

Samen met Libby Ward dans ik op een wit canvas. We volgen de lijnen die Marlies Vander Straeten schildert. Haar schilderijen dicteren onze choreografie, maar eigenlijk kan ieder van ons de dans leiden, ook muzikant Tim Vanhamel.

Het tactiele van de schilderkunst spreekt me heel erg aan. We zochten lang naar een manier om dat over te brengen op het podium. Uiteindelijk bleek het tactiele aspect deels weg te vallen wanneer je de schilderbeweging filmt en projecteert. Het bleek een betere oplossing om Marlies op een iPad te laten tekenen. Wist je dat ze er speciaal voor deze voorstelling mee leert tekenen?

Via de schilderkunst wil je de leefwereld van kinderen nog beter benaderen. 

Tot op een bepaalde leeftijd tekenen kinderen heel intuïtief en staan ze voor alles open. Wanderink is een poging om rechtstreeks tot hun verbeelding te spreken. Het is een ode aan hun vrije creativiteit.

Ik ben van mening dat we hen niet op een kinderlijke manier hoeven te benaderen. Ze kunnen veel meer aan dan we denken. Dat merkte ik ook tijdens mijn vorige voorstelling Stellar Boem. Ik wil dan ook geen ‘praatje bij een plaatje’ maken, geen prentje dat tot leven komt: daarom koos ik bewust niet voor een illustrator, maar voor een kunstenaar die live op het podium tekent.

Hoe past Tim Vanhamel in het plaatje?  

Tim was een grote fan van mijn vorige voorstelling Stellar Boem. Mensen kennen hem van Millionaire, en met zijn one man-band Comité Hypnotisé maakt hij heel toffe elektronische muziek. Wat hij voor Wanderink precies gaat maken, staat nog niet vast. Hij doet heel uiteenlopende dingen, dus ik ben benieuwd. 

Ik zie veel gelijkenissen in de creatieve manier van werken van de teamleden.   Marlies, Tim, Libby en ik: tijdens het repetitieproces improviseren we allemaal. Ik vertrek wel van een plan, maar het is niet zeker dat ik het ga volgen. Het is een leuke manier van werken, want alles kan samen groeien. Het resultaat kun je niet op voorhand rationeel bedenken. Dat vloeronderzoek vind ik heel fijn, maar uiteindelijk komen we wel tot een vaste voorstelling.

In al mijn voorstellingen zit wel een vorm van improvisatie. Ik leg bepaalde structuren, patronen of lijnen vast, zoals “nu gaan we alleen maar springen” - en dan springen we van de ene lijn naar de andere. Maar hoe snel of hoe ver je springt, dat staat vrij. Het is een soort spelstructuur waarin je zelf bepaalt wat leuk is. Het live element zorgt voor een zekere spanning die ons wakker houdt en maakt dat de voorstelling ‘leeft’. 

Je bent geboren in de Sovjetstaat Wit-Rusland, verhuisde op jonge leeftijd naar Israël en kwam uiteindelijk in België terecht. Speelt je persoonlijke verhaal mee in je kunst?

Ik zie wel een link tussen mijn verleden en mijn fascinatie voor andere, nieuwe werelden. We kwamen naar België met een vluchtelingenstatuut. Van mijn vijfde tot mijn negende had ik geen papieren. Door mijn achtergrond, maar ook omdat ik anderhalf jaar geleden moeder werd, put ik mijn artistieke inspiratie uit zaken die aansluiten bij wat ik voel. 

Ik maak mijn voorstellingen woordeloos, zodat iedereen, van alle achtergronden of culturen, kan volgen. Ik denk dat Wanderink daardoor makkelijk leesbaar zal zijn. Daarbij ga ik op zoek naar een vormelijkheid die kinderen aanspreekt, maar die ook ouders kunnen smaken. Mijn werk is altijd heel sferisch, maar deze keer kies ik voor een speelse, kleurrijke toon. Heel anders dus dan Stellar Boem, dat iets duisterder was. 

Mijn hoofd is door elkaar geschud door wat er vandaag in de wereld gebeurt. Net daarom voel ik me sterk aangetrokken tot de abstracte schilderkunst. Willem de Koning, de Cobra-beweging, de kinderlijke tekeningen van Picasso… Hun werk ontstond uit de emoties die te maken hebben met de oorlog. Ze kozen voor abstractie als vlucht uit de realiteit. Mijn voorstelling is een uitnodiging om samen met mij ook die weg in te slaan. Om even de realiteit te ontvluchten en de abstractie in te gaan. Dat kan helend zijn.

Tekst: Lien Vanreusel