Muziek als kleine, fragiele wereld

Laat de wereld maar groot zijn. Ervaar in de wereld van Elemy hoe fijn ook klein kan zijn. In februari lanceren Emily Van Overstraeten en Benjamin Hermans hun debuutplaat in Schouwburg Noord. Eerst doen ze hier een residentie. Want hun release wordt veel méér dan een gewoon concert.  

Hoe gaat jullie nieuwe album klinken?  

Heel persoonlijk en poëtisch. We namen de plaat op bij ons thuis, samen met onze overbuur en muzikant Laurens Smet. Later voegden we geluiden toe die we opnamen tijdens een residentie in Denemarken. Ik zing over dingen die dicht bij mij staan: mijn familie, mijn kindertijd, mijn moederschap … Alles begint bij authentieke oprechtheid. Dat heb ik geleerd in mijn theateropleiding: als je speelt, moet het écht zijn. En die echtheid breng ik samen met mijn partner Benjamin.

Ik heb dat altijd romantisch gevonden: een koppel op de planken.

Ik kan me voorstellen dat dit bij sommige koppels moeilijker is. Maar bij ons werkt die verbinding goed. Dat is ook belangrijk: onze muziek is heel open en improvisatorisch, we reageren voortdurend op elkaar. Dan is het goed dat je elkaar perfect aanvoelt. Het enige wat lastig is, is telkens een babsysit regelen. Want als we spelen, zijn we allebei niet thuis.

Jullie muziek is heel fragiel. Die broosheid maakt ze ook krachtig. 

Het gaat niet alleen om de composities, veel draait ook om hoe we die brengen. Helemaal in het moment zelf. We kruipen volledig in de muziek, als een soort cocon, en dan opent zich iets betoverends. Die verstilling doet iets met het publiek: door alles heel klein en intiem te maken, laten mensen zich makkelijker raken.

Ook het decor helpt om die sfeer te creëren.  

Mijn beeldend en muzikaal werk komen hier samen. Tijdens een residentie in Het Bos maakte ik met illustrator Birthe Janssen en ontwerper Andrea Bos een installatie met lichte doeken en kostuums die we zelf beschilderden. We hingen die op verschillende plekken op, zodat we er met het publiek fysiek tussen konden zitten. Dat concept trekken we nu door. Met licht en decor proberen we het publiek nog meer in het verhaal mee te nemen.

Wat gaan jullie doen tijdens de residentie in Schouwburg Noord?

Tegen dan zullen we onze muziek al goed kennen. Dus kunnen we ons focussen op de setting: de podiumopstelling, het decor, licht en geluid. Hoe creëren we die sfeer, en hoe trekken we het publiek mee op het podium? We bekijken waar we de doeken hangen en hoe we de spanningsboog opbouwen: waar we gaan staan, met welk lied we beginnen en hoe het verder gaat. Het is een luxe om te kunnen werken aan de vorm van de voorstelling.

Wat wil je dat de toeschouwers meenemen?

Dat ze even kunnen ontsnappen naar een andere wereld waarin ze écht geraakt worden. En dat ze daarin ook hun eigen gevoelens herkennen en toelaten. Na onze vorige voorstelling vertelde iemand me hoe mooi ze de passage vond waarin ik plots vleugels kreeg. Maar die scène zat eigenlijk niet in het stuk: het was haar interpretatie. Ik vond het wel een mooi compliment. We scheppen de ruimte om dit soort beelden en associaties toe te laten.

Tekst: Cédric Raskin | Parlevink