Karen Damen ongefilterd

Karen Damen is actrice, zangeres, en brengt nu ook comedy. Maar bovenal is ze zichzelf: een vrolijke flapuit en een zelfzekere vrouw die in haar leven en carrière tonnen inspiratie vindt voor een avond vol heerlijk vermaak en zelfrelativering. In haar One Woman Show haalt ze herinneringen op aan haar eerste keren … Sommige waargebeurd, andere aangedikt of speciaal voor haar publiek verzonnen. Haar grappen rijgt ze aan elkaar met nieuwe, snedige liedjes. 

Na een reeks try-outs reis je door Vlaanderen met je nieuwe comedyshow. Hoe gaat dat? 

Goed! De interactie met het publiek is heel leuk, en dat is nieuw voor mij. De mensen in de zaal reageren elke keer anders. Op de ene plaats werkt een mopje keigoed, en op een andere helemaal niet. Het hangt ook af van de zaal: ik treed op in theaters, maar ook in zalen waar je aan je tafeltje iets kunt drinken. Daardoor is elke show een beetje anders, en dat vind ik plezant. 

In mijn show doe ik eigenlijk hetzelfde als in het echte leven wanneer ik onder vrienden ben: de leukerd uithangen, sappige verhalen vertellen die iedereen aan het lachen maken. Toch doe ik meer dan enkel het zotje uitgangen: het zijn voorstellingen met een lach en een traan. Speciaal voor de show schreef ik ook nieuwe liedjes, waarin ik geen enkel onderwerp uit de weg ga. 

De show gaat over ‘eerste keren’: de eerste keer opnieuw alleen zijn. De eerste keer weer daten. Mijn eerste kus, mijn eerste keer zwanger, of de eerste keer dat ik een museum bezocht. Dat soort dingen. Die anekdotes uit mijn leven en mijn carrière heb ik aangedikt, maar er zijn er ook die helemaal van de pot gerukt zijn en geen grond van waarheid bevatten. Sommige situaties zijn dan weer zo grappig dat ik er niets bij moest verzinnen. Mijn mama, mijn zus en mijn goede vriendinnen weten natuurlijk wat wel, en wat niet is gebeurd. Maar ik denk dat het niet uitmaakt. 

Op het podium ben je helemaal jezelf, zeg je. Wat betekent dat voor jou? 

Mezelf zijn, dat is niet moeten nadenken over wat je zegt opdat je mensen niet zou kwetsen of tegen de borst stoten. Want dan is er niets natuurlijks meer aan. Wanneer ik in Familie meespeel, zeggen mensen me vaak dat het er zo natuurlijk en zo echt uitziet. Dat vind ik een leuk compliment: geloofwaardigheid vind ik belangrijk. Ik praat in mijn eigen taal - en daar bedoel ik niet het Antwerps mee, maar wel dat ik ben wie ik ben. Ga ik dan eens in de mist in mijn show, dan zeg ik dat gewoon. Dat maakt het veel gemakkelijker. 

Improviseer je voor het publiek, of liggen de lijnen van je show vast?

Ik heb al heel wat try-outs gedaan, tot de show een vaste structuur kreeg: ik weet exact wat ik moet vertellen en wanneer. Het is zelf zo dat je woorden de juiste plaats in de zin moet geven wil je de humor laten werken. Maak ik bijvoorbeeld een mop over K3, dan wordt er veel harder gelachen wanneer ik die naam aan het einde van mijn mop laat vallen. Dat leer je door het veel te doen.

Je humor heeft een sarcastisch tintje. Van wie heb je dat? 

Van mijn papa! Hoewel ik het ook herken in de familie van mijn mama. Op kerstavond, wanneer met de hele familie samenkomen, moeten we telkens weer huilen van het lachen. Mijn zus en ik kunnen echt genieten van zwarte humor. We kunnen zo hard overdrijven… Op het podium doe ik dat niet, want ik denk dat het mensen zou shockeren. Maar ik hou er vooral van met mezelf te lachen en mezelf relativeren.

Waar komt het idee vandaan om met comedy te beginnen? 

Al na mijn laatste optreden met K3 in 2016 liet mijn manager Niels William me weten dat comedy wat voor mij zou zijn. Hij stuurde me een sms-je:  “Voilà, en dan wil ik nu tickets boeken voor de eerste rij van jouw One Woman Show.” Sinds een paar jaar is hij opnieuw mijn manager, en zo is de cirkel rond. Hij heeft de hele show in gang gestoken: hij zocht mensen die voor me wilden schrijven en plande de tournee. Dus ja, ik heb een serieuze duw in de rug gekregen. 

Je hebt het vaak over zelfvertrouwen. Dat heb je nodig om er te staan als comedian. Hoe ben je zover geraakt?

Ik zat in de jury van het eerste seizoen van The Masked Singer. Op een gegeven moment keken Jens De Donker en Julie Van den Steen allebei naar mij: “Karen, jij moet op die vraag antwoorden, want jij weet er het meest over.” Toen besefte ik pas dat ik al lang in het vak zit. Voordien voelde ik me altijd minder en dacht ik: wie ben ik om die mensen te beoordelen? Er zijn anderen die het veel beter kunnen. Maar dat ben ik nu kwijt. Ik ben bijna vijftig en ik weet wat ik kan, en wat niet. Dat zelfvertrouwen heb ik nog maar enkele jaren. 

Wat is de leukste reactie die je al gekregen hebt na je show?

Veel mensen vertellen me hoe mooi ze mijn liedjes en teksten vinden, maar vooral hoe herkenbaar ze zijn. “Jij bent net zoals ik”, zeggen ze me dan. Dat vind ik het leukste compliment. Ik kom niet van een andere planeet kom omdat ik op een podium sta. Ik ben ook maar gewoon een vrouw van bijna vijftig met onzekerheden en kwaaltjes, en daar praat ik over. 

En, smaakt comedy naar meer? 

Ja, ik doe het doodgraag. Net zoals ik Chateau Cupido met Gert Verhulst en James Cooke heel leuk vond om te doen. Ik lach gewoon graag en wil me alleen nog maar met positieve, optimistische mensen omringen. Ooit wil ik graag een rol spelen in een komische reeks met van de pot gerukte situaties die je dan serieus moet brengen. Dat vind ik fantastisch.

Tekst: Lien Vanreusel