Lang leve het onvoorspelbare!

Ben je altijd wie je bent? Ook wanneer je in je leven voortdurend een andere rol speelt? Wat zegt het als je een masker opzet, en wat doet zo’n masker met jou? In de poëtische muziekvoorstelling MOM kijken Spinvis (Erik de Jong) en Saartje Van Camp voorbij de maskers. Wat weten de maskers dat wij niet weten? 

Wat is het verhaal van MOM?

Erik: Het stuk speelt in een wereld waar slimme camera’s iedereen volgen. Alles wat je doet, droomt of denkt, wordt door algoritmes herkend en voorspeld. Maar plots gebeurt iets onverwachts. Iemand doet iets onvoorspelbaars, wat de camera’s ‘afwijkend’ vinden en dus niet begrijpen. En dan ontspint zich het verhaal.   

De vraag is dan: wat is afwijkend gedrag? 

Erik: Dat onderzoeken we in deze voorstelling. Om ons eigen gedrag te kunnen zien, gaan we elkaars identiteit aannemen. We zetten elkaars masker op: ik word Saartje en Saartje wordt mij. Maar als je zo’n masker opzet, ga je je plots anders voelen. Het masker verandert dus niet alleen hoe mensen naar jou kijken. Het verandert ook hoe je zelf naar de wereld kijkt.

Interessant, want eigenlijk dragen we voortdurend een masker. 

Saartje: Verschillende maskers zelfs, want we spelen verschillende rollen, afhankelijk van de situatie. Je bent moeder bij je kind, toeschouwer in de zaal, deelnemer in een groep. Bij elke rol zetten we bewust, soms ook onbewust, een ander masker op. Net daardoor kunnen we relaties aangaan die allemaal verschillend zijn, én toch ook heel oprecht zijn.

Dus eigenlijk zijn we bij iedereen altijd anders?

Saartje: Een beetje, maar tegelijk blijf je ook altijd jezelf. Iedereen heeft een eigen verhaal, maar we lezen dit elk op een andere manier. Op basis van onze persoonlijke ervaringen en gevoelens. De vraag is: wat is jouw verhaal? Wie ben jij in de ogen van een ander? Maar ook: welk verhaal bestaat er los van jou, zonder dat je het zelf weet? In hoeverre kan je een ander écht kennen? En in welke mate kennen we ook onszelf?

Diepe vragen. Krijgen we daar ook een antwoord op?  

Erik: Daar is niet zomaar één duidelijk antwoord op. Daarom maken we er een heel poëtische, intieme voorstelling van. Eigenlijk één lange muzikale trip met ritmische tekst, beweging, dans, projectie, licht. Verschillende identiteiten en verschillende perspectieven, alles bij elkaar. Als toeschouwer haal je daar je eigen antwoorden uit.

Hebben jullie een specifieke boodschap?

Saartje: Voor mij gaat dit stuk over de schoonheid van onvoorspelbaarheid. Daar draait het leven om. Daarin zit de poëzie of de creativiteit, de kracht die mensen mens maakt. Omarm dus die kleine onvoorspelbare ‘afwijkingen’ die jou uniek maken.

Erik: Elke persoon heeft iets bijzonders. Wat dat is, kan en mág je niet delen, dat is van jou. Koester dus jouw afwijking, wees die speciale persoon die je bent. En ook: laat je meevoeren door de schoonheid. We brengen geen lezing, eerder een liedje. Ontroering is iets geheimzinnigs. Je kunt geen stuk maken met het doel te ontroeren. Maar als alles goed zit, komt die vanzelf. Ik denk dat we er met dit stuk in zijn geslaagd.  

Tekst: Cédric Raskin│Parlevink