Wat je voelt, is altijd echt

Soms vertellen ouders heel weinig, toch voelen kinderen alles. Met Loulou (alles of niks) brengen Yamina Takkatz en haar dochter Lounja een heel persoonlijke voorstelling over dat zwijgen en voelen. Samen geven ze woorden aan een moeilijk verhaal dat niet helemaal van hen is, maar toch hun beide levens heeft getekend. 

Loulou (alles of niks) is opnieuw een heel persoonlijk stuk.

In mijn vorige voorstelling, Zohra’s feestje, vertelde ik het migratieverhaal van mijn grootmoeder, door de ogen van mijn achtjarige zelf. Nu staat mijn dochter Lounja mee op het podium. Samen vertellen we dit verhaal vanuit haar beleving. Want ik ben niet de enige die het migratietrauma heeft geërfd, onbewust geef ik het ook door. In Loulou (alles of niks) onderzoeken we hoe die erfenis onze band als moeder en dochter mee heeft bepaald. 

Niet meteen het soort thema’s dat je in kindertheater verwacht. 

En net daarom zo belangrijk! We brengen dit natuurlijk wel op maat van kinderen. De boodschap is ook positief en verbindend. Ik voel de nood om mijn verhaal te delen, ook voor kinderen die zelf een migratiegeschiedenis hebben. Diversiteit krijgt langzaam maar zeker een plek in de media. Maar wat je minder vaak ziet, is dat migratie vaak verbonden is met pijn. En die pijn gaat mee van generatie op generatie. 

Is de voorstelling therapeutisch voor jullie?

Zeker niet, en gelukkig maar. Theater is niet de plek om aan onze relatie te werken. Dat hebben we thuis al gedaan, binnen onze familie. We hebben veel gepraat over het trauma dat ons beide heeft getekend. De voorstelling gaat dus niet over genezen, maar over delen. Over woorden vinden voor dit verhaal en de emoties die we allebei meedragen, en de manier waarop. 

Mooi dat je zo’n taboe bespreekbaar maakt, zelfs voor kinderen. 

Elke familie heeft geheimen, en elke ouder wil zijn kinderen beschermen. Maar je geeft wel altijd iets door, zelfs als je dat niet wil. Kinderen voelen zich vaak loyaal aan hun ouders, soms zelfs verantwoordelijk voor hun verdriet. Als er weinig uitleg komt, zoeken ze zelf een verklaring. Wij willen tonen dat je als kind niet alles hoeft te begrijpen met je hoofd. Maar wat je voelt, is altijd echt.

Hoe voelt het om samen met je dochter op het podium te staan?

Heel mooi. Lounja is nu 20. Ze volgde kunsthumaniora in woord en heeft op school meer dan 7 jaar theaterervaring opgedaan. Maar dit is haar eerste professionele stuk. En extra bijzonder omdat het zo persoonlijk is. Gelukkig zijn we goed omringd door een ontzettend straf team. Dat is echt cruciaal. 

Han, de vader van Lounja, speelt mee als muzikant. Het is een echte familievoorstelling.

Voor Han is de muziek er om het verhaal en de emoties te dragen. Als componist voelt hij de emoties ongelooflijk sterk aan. Ook weer in dit stuk. Toen Lounja 6 was, nam ze liedjes op met haar Fisher-Price cassetterecorder. We vonden oude opnames terug waarin ze zong over de sterren. Han bracht die liedjes samen tot één melodie voor dit stuk. Zelfs haar kinderlijk valse manier van zingen heeft hij behouden, omdat dat zo mooi was. 

Tekst: Cédric Raskin | Parlevink