Westkaai

Westkaai bestaat uit Laura, leerkracht harp en freelance muzikant, en Jonas, sleepbootkapitein en visuele artiest. Twee ervaren kunstenaars, met heel wat podiumervaring. Ze werkten al reeds samen aan een korte voorstelling, op vraag van filmhuis Klappei, waarbij Jonas abstracte beelden creëerde voor bij de harpmuziek van Laura. Na het succes van het project, gaan ze een stap verder en maken ze een voorstelling waar beeld en muziek elk een volwaardige rol krijgen.

Laura woont in Berchem, heeft twee kindjes en werkt halftijds als leerkracht harp aan de academie van Gent en Vilvoorde. Daarnaast heeft ze altijd als freelance muzikant gewerkt aan vele verschillende projecten, zowel klassiek als experimenteel.  

De laatste jaren voelt ze steeds meer de noodzaak om zelf muziek te maken. Tijdens de dutjes van haar kinderen ging ze altijd achter haar harp zitten prutsen, op zoek naar nieuwe melodieën en texturen. Langzaamaan groeide haar eigen repertoire, waarvan ze recent een selectie heeft samengebracht tot een EP, in samenwerking met producer Adriaan De Roover.  

Inspiratie voor deze voorstelling kreeg ze van een project dat enkele jaren geleden op haar pad kwam. Ze mocht de nieuwe soundtrack van Chantal Acda en Eric Thielemans voor de film Koyaanisqatsi, een cultfilm met repetitieve natuur- en stadsbeelden, zelf brengen.

Jonas heeft regieassistentie gestuurd op het RITCS in Brussel en heeft daarna een tijdje gewerkt in ondersteunende functies voor tv als productie assistent en studiomeester. Later besloot hij de boeg om te gooien door een cursus matroos te volgen. Ondertussen werkt hij als sleepbootkapitein in de haven van Antwerpen. 

Hij is gefascineerd door de chiptune scene, muziek die voornamelijk wordt gecreëerd door retro game consoles zoals een Game Boy, Atari of Commodore. Al snel wilde hij binnen deze scène zijn steentje bijdragen, wat zorgde voor het oprichten van BITGRID. Met BITGRID organiseerde Jonas succesvol een tiental chiptune feesten in onder meer Kavka, Onderstroom en de Zomerfabriek.

In hun stad kennen Laura en Jonas de cultuurplekken, cafés en parken bijna net zo goed als hun eigen huis. Maar net daarbuiten ligt de haven. Een enorm gebied waar veel mensen zich slechts een vaag beeld van kunnen vormen. 

De haven, die een ruwe romantiek uitademt, met verre uitzichten, lichtjes en de vlammen. De haven, die ons dagelijks van koffie, bananen en zoveel meer bevoorraadt in majestueuze schepen die komen en gaan. De haven, met als schaduwzijde ook vervuiling, met zwarte rook en olievlekken en natuur die moet wijken in functie van menselijk comfort en consumptiedrang. De haven, die worstelt met de zoektocht naar een onmogelijk evenwicht tussen welvaart en wat wij als mensen écht nodig hebben. De haven, die als inspiratie dient voor de voorstelling. 

Jonas ziet als sleepbootkapitein dagelijks de haven vanop zijn boot veranderen van grijze troosteloze machines, naar een nachtelijk futuristisch schouwspel. De komende maanden wil hij hier videomateriaal verzamelen als basis voor de voorstelling. Deze beelden worden vermengd met kleuren en abstracte vormen, met als eindresultaat een hypnotiserende film. 

Harpiste Laura gaat aan de slag met een live soundtrack, geïnspireerd door de geluiden van de haven. Ze gebruikt haar harp op een onconventionele manier als klankbron. Met behulp van loops, delay en reverb brengt ze haar muziek tot leven, laag voor laag, tot een magisch klanktapijt.

Bij momenten staat de muziek centraal in de voorstelling en blijven de beelden beperkt tot één kleur, of beeld als lichtbron bij de live harpmuziek. Op andere momenten staat het beeld centraal en is de klank repetitief en minimaal. De toeschouwer wordt uitgenodigd op een artistieke reis door de haven waar schoonheid en lelijkheid soms heel dicht bij elkaar liggen. 

Laura en Jonas zijn in residentie op maandagen in het voorjaar.